ای برون از بلندی و پستی

جز تو کس را نمی رسد هستی

عقل در وادی محبت تو

ره غلط می کند ز سرمستی

تا سر جمله ها شود نامت

خویشتن را به جمله بر بستی

حلقه ای نیست خالی از ذکرت

گر چه در هیچ حلقه ننشستی

بودن ما جدا نبود از تو

با تو بودیم تا تو بودستی

بر سر چار سوی رغبت خویش

نخریدی دلی، که نشکستی

اوحدی، گر وصال او خواهی

ببر از خویشتن، که پیوستی